Antalya’da 14 yıl evvel ablasına form almak için meskenden çıktı: Geri dönmedi

Ankara’nın Sincan ilçesinde yaşayan 14 yaşındaki Melike Toyguncu, 18 Ocak 2011 tarihinde üniversite imtihanına girecek olan ablası Şerife’ye form almak için konuttan çıktı ve bir daha geri dönmedi.

Ailesi çabucak yetkililere başvurdu ve olayla ilgili soruşturma başlatıldı.

Yapılan incelemeler sonucu dört sanık hakkında dava açıldı.

DAVA 3 YIL SONRA TEKRAR GÖRÜLMEYE BAŞLANDI

2015 yılında karara bağlanan dava, Yargıtay tarafından bozuldu ve 2018 yılında tekrar görülmeye başlandı.

Ankara Batı 1. Ağır Ceza Mahkemesi’nde görülmeye başlanan davada sanıklar; ‘kasten öldürme’, ‘kişiyi hürriyetinden mahrum bırakma’, ‘uyuşturucu ve uyarıcı unsur kullanma’, ‘çocukları fuhuşa teşvik etmek yahut yaptırmak’ ve ‘çocuğun nitelikli cinsel istismarı’ suçlamalarıyla yargılandı.

Sanıklardan 8 yıldır cezaevinde bulunan 2’sine geçtiğimiz cuma günü yapılan karar duruşmasında 6 yıl 3 ay mahpus ve 4 bin TL para cezası verildi.

AİLE KARARIN ADİL OLMADIĞINI SAVUNUYOR

Diğer iki sanık ise kanıt yetersizliği nedeniyle tutuksuz yargılanıyor.

Aile, kararın adil olmadığını belirterek adalet davetinde bulundu.

“ÖLDÜYSE ÖLÜSÜNÜ, DİRİYSE DİRİSİNİ GETİRSİNLER”

Karara reaksiyon gösteren ve yaklaşık 10 aydır Antalya’da yaşayan anne Fatma Toyguncu ve baba Mahmut Toyguncu, adaletin yerini bulmasını istiyor.

Kızlarının eşyalarıyla avunan ve gözyaşları içinde konuşan Fatma Toyguncu, mahkeme kararının bozulmasını beklediklerini ve kızlarının bulunması için yardım istediklerini belirtti.

Fatma Toyguncu, kızının kaybolduğu günü anlatırken şunları söyledi:

Benim yavrum Melike Toyguncu 14 yaşına yeni girmişti. O gün ablası için form almaya çıkmıştı ve bir daha dönmedi. Kızımın bir konutta 53 gün boyunca tutulduğu uzman raporuyla ispat edildi. Konutta tişörtü, saç tokası ve saç telleri bulundu. DNA incelemesi yapıldı ve kızımın o meskende olduğu katılaştı.

Ama kızımı bulamadılar. Çekip gitti, bir gece bile kalmadı diyorlar. Bu kadar kanıt var. Benim yavrumun elindeki telefonunu kullandılar. Taş yarıldı içine mi girdi dört kişinin ortasında. Nerede benim yavrum? Nerede ben niçin sarılamıyorum, niçin öpemiyorum, niçin koklayamıyorum ben yavrumu? Benim yavrum bulunmadan sanıklara özgürlük yolu açıldı. Ben artık kızımın bulunmasını istiyorum. Ölüyse ölüsünü, diriyse dirisini getirsinler bana.

“ÖLMEDEN BİR SEFER BAĞRIMA BASAYIM”

Anne Toyguncu, kızının kaybolduğu günden beri her gün bir umut beklediğini, çocukluk eşyalarını, taraklarını ve kıyafetlerini sakladığını belirterek şöyle konuştu:

Ben yavrumu okutacaktım, onu topluma kazandıracaktım. Lakin hayatım çalındı. Kızımın kokusunu özledim. Ben yavrumun elbiselerini atamadım. Onun tarağını saklıyorum, bebeklik giysilerini saklıyorum. Benim hayatım çalındı, Melike’min çalındı. Ne yaşadı, ne yedi ne içti? Kimden ne gördü, şiddet mi gördü, dayak mı yedi, sopa mı yedi? Çok kötülüklere maruz kaldı. Duyulsun, benim sesim duyulsun. Kâfi ben evladıma kavuşayım. Benim yavrum Melike’m, bulunsun. Yeter! Ölmeden bir kez bağrıma basayım.

“ANNE DEMESİNİ ÖZLEDİM”

Gözyaşları içinde konuşmasına devam eden anne Toyguncu,, şu tabirleri kullandı:

Ben yavrumun ‘anne’ demesini özledim. Onun cildini özledim. Gözlerini özledim. Kâfi, tükendik artık biz. Benim konutumun kolonuydu. Benim konutumun kolonları Melike’mden sonra çöktü. Biz hayat yaşamadık. Biz bittik. Tahminen benim yavrumdur diye 18 mezar açıldı, Melike’m hiçbirinde çıkmadı.

“14 YILDIR ADALET ARIYORUZ”

Melike’nin babası Mahmut Toyguncu ise mahkeme sürecinde adalet beklediklerini fakat beklenen kararın çıkmadığını tabir etti.

Üzerinde ‘Melikem Kayıp’ yazılı tişörtüyle konuşan baba Toyguncu, şunları sözleri kullandı:

Biz 14 yıldır mahkeme kapılarında adalet arıyoruz. Kızımızın akıbetini bilmiyoruz, meyyit mü canlı mi hala bilmiyoruz. Cuma günü karar mahkemesi oldu. Yargıtay bozmuş davamızı. En son kararda 6 yıl 3 ay ceza verdiler 2 şüpheliye. Bunlar cezaevinde. Şu anda gerekçeli karar bekleniyor, 7-8 yıldır yatıyorlar.

Fatma ve Mahmut Toyguncu, kızlarının kayboluşunun 14. yılında hala bir umutla bekleyişlerini sürdürüyor.

Ellerinde Melike’nin çocukluk fotoğrafları, eşyaları ve oyuncaklarıyla oturdukları odada, her yeni günde kızlarından bir haber almayı beklediklerini söylüyorlar.